பெருந்தீ சுமந்தோரே, வாருங்கள் மலர்கள் சுமந்து.....

திசைகள் மூடி இருள் கவிழும் 
இந்த பனிப்பொழுதின் 

ஈரமெல்லாம் உலர்ந்து 

மோதிக்கடக்கிறது காற்று,

இனி 

பெரு வீதிகளிலும் ஓரங்களிலும்

படரும் பின்உருகி கசியும் பனித்திரள்.
இந்த மனங்களைப்போல,

இலைகளை உதிர்த்திவிட்டு 

வேர்களில் உயிர்ப்பை 

ஒளித்துக்கொண்ட மரங்களாய்
உள்ளெரியும் பெருந்தீயை மறைத்து 
பொறுத்திருக்கிறோம் இந்த கார்த்திகையிலும்,

கொழுந்துவிட்டெரியும் 
பெருந்தீயில் கொதித்து  
உருகி வடிந்து  கண்ணீராய் வெளிவருகிறது 
கோபங்களும் ஆற்றாமைகளும்,

நாளை,
சூரியதேவனின் தீண்டல்களால் 
துளிர்க்கும்மரங்கள் _ சட்டென 

வெடித்துக்கிளம்பி முகிழ்விடும்.
அந்த வசந்தகாலத்தில் 
பெரும் இடிகொண்டு இறங்கும் ஊழித்தீ.

பிரளய அதிர்வுகளை பிறப்பித்து
பொழியத்தொடங்கும் ஊழித்தீயில்
இரத்தகறைகளும் உக்காத உடல்களும்
எரிந்தழிந்து போக,
சுடுகாடாகிய என்தேசம்
குளிர்ந்து மீளக்கருக்கொள்ளும்.

இன்று
கொடிய ஒரு இலையுதிர்காலத்தை
சுமத்திவிட்டது காலம்.

இந்த
இழிகாலத்தை
கடந்து போவோம் பெருந்தீயுடன்.

பெருந்தீ சுமந்தோரே,
வாருங்கள் மலர்கள் சுமந்து_இது
தேகத்தை கரைத்த தெய்வங்கள்
கண்விழிக்கும் காலம்,
ஒளியேற்றி மலர்தூவி_நாம்
காலவெளி கடக்கும் கதைகளை சொல்லுவோம்.